Бугуннинг «ҳашар»и
Маърифат гулшани
Қишлоққа бордим. Этни жунжиктирадиган ҳавога қарамай, юқори маҳалладаги ҳовлилардан бирида ҳашар қизиганини кўриб, «қишлоқ одамлари жуда бошқача-да, иссиқ-совуққа ҳам қарамай бир-бирларига ёрдамга ошиқишади», деган илиқ ўй кечди кўнглимдан.
Адашмасам, бу ҳовли раҳматли Тўйчи бобоники эди. Лойсувоқ уй бузилиб, ўрнига янги иморат тиклан¬япти экан. Бобонинг ёлғизгина ўғли, ахийри, шаҳардан қайтибди чоғи.
Пешин пайти офтоб анча тафтига кириб қолди. Отам билан тўшаклари оромбахш бўлиб қизиган супада ўтиб суҳбатлашдик. Гап орасида бояги ҳашардан сўз очдим.
— Тўйчининг ҳовлисини айтяпсанми? Ўғли қайтмади, бир мусофир сотиб олиб янгилаяпти. — Отам шундай дедилар-да, кейин ўсмоқчилаб сўрадилар:
— Менга қара, одам кўпмиди?
— Ҳа, кўп. Заб оқибатли-да одамларимиз!
Адашмасам, бу ҳовли раҳматли Тўйчи бобоники эди. Лойсувоқ уй бузилиб, ўрнига янги иморат тиклан¬япти экан. Бобонинг ёлғизгина ўғли, ахийри, шаҳардан қайтибди чоғи.
Пешин пайти офтоб анча тафтига кириб қолди. Отам билан тўшаклари оромбахш бўлиб қизиган супада ўтиб суҳбатлашдик. Гап орасида бояги ҳашардан сўз очдим.
— Тўйчининг ҳовлисини айтяпсанми? Ўғли қайтмади, бир мусофир сотиб олиб янгилаяпти. — Отам шундай дедилар-да, кейин ўсмоқчилаб сўрадилар:
— Менга қара, одам кўпмиди?
— Ҳа, кўп. Заб оқибатли-да одамларимиз!